บทที่ 8 ทวงสัญญา(จบ)

หลังจากที่ใช้เวลาอยู่กับตัวเองพักใหญ่ กระถินก็เดินออกมาหาคนที่นั่งอยู่หน้าบ้าน เธอยินดีเป็นของเขา เพราะภาคิน       ยื่นข้อเสนอนี้กับเธอตั้งแต่วันนั้น ที่ผ่านมาถึงภาคินจะไม่แสดงออกว่าสนใจเธอ แต่กระถินรู้ว่าสักวันเขาต้องพูดเรื่องนี้ ครั้งหนึ่งเธอก็ยอมเป็นของเขาแล้ว แต่เป็นภาคินที่ปฏิเสธ และผลักไสเธอออกไปจากชีวิตเขา

ภาคินย้ายจากโต๊ะม้าหินมายืนสูบบุหรี่อยู่ที่ข้างรถกระบะ      ชายหนุ่มคิดถึงคำพูดของตัวเอง เขาตั้งใจพูดเรื่องสัญญากับกระถิน   แต่เขาต้องการทำแบบนั้นกับเธอจริงหรือ

“ลุง...” กระถินเรียกภาคินจากทางด้านหลัง ถึงแม้เสียงที่ใช้จะ ไม่ดัง แต่ก็มีผลทำให้คนที่กำลังจมอยู่กับความคิดตัวเองสะดุ้งสุดตัว

“มีอะไร” ชายหนุ่มถามเมื่อหันมาเผชิญหน้ากับเธอ ดวงตาสองคู่สบกัน ทั้งสองยืนมองตากันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอร้องไห้ ภาคินมองลงไปในดวงตาที่บวมช้ำ เด็กคนนี้เคยมองเขาด้วยสายตาที่เคารพรัก แต่ตอนนี้มันมีบางอย่าเปลี่ยนไป แต่จะเป็นอะไรนั้นเขาเอง    ก็อ่านไม่ออก

“เปล่าจ้ะ กระถินเห็นว่าตรงนี้ยุงเยอะ เลยมาชวนลุงเข้าบ้าน”

หญิงสาวตอบก่อนจะหลบตาชายหนุ่ม จะให้บอกว่าเธอพร้อมแล้วอย่างนั้นหรือ

“เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม” ภาคินถามเพื่อให้เธอยืนยันคำตอบ       อีกครั้ง

“จ้ะ” กระถินตอบแต่ไม่ยอมสบตาเขา มาถึงตอนนี้เธอคงไม่ต้องคิดอะไร เขาปล่อยให้เธอคิดเรื่องนี้มาหลายปีแล้ว

มือแกร่งฉวยข้อมือบาง ก่อนจะพลิกร่างหญิงสาวให้อยู่ใต้ร่าง จนแผ่นหลังบางชนเข้ากับประตูรถ เมื่อคนร่างสูงจงใจใช้ช่วงตัวทับร่างเธอเอาไว้

“ลุง!” การกระทำที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้หญิงสาวตกใจ      ไม่น้อย ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างจากหน้าของเธอไม่ถึงคืบ

ภาคินยกยิ้มมุมปากเมื่อสัมผัสถึงอาการของคนใต้ร่าง เธอสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำ กระถินเบี่ยงหน้าหนี ยกมือขึ้นปิดปากของเขาเอาไว้

“ลุง... จะทำตรงนี้เหรอจ๊ะ”

“ไม่ได้เหรอ” ภาคินถามเมื่อแกะมือเธอออก

“ตรงนี้มัน เอ่อ...” กระถินพูดไม่ออก ตากลมโตมองไปรอบ ๆ ตอนนี้เธอกับเขากำลังยืนอยู่บริเวณหน้าบ้าน ถึงแม้จะมืดแต่มันก็โจ่งแจ้งเกินไป

“เข้าไปในบ้านได้ไหม กระถินกลัวคนเห็น” ถึงแม้จะกลัวแต่เธอก็ไม่ห้ามเขา

ร่างสูงช้อนอุ้มร่างบางเข้าสู่วงแขน แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน กระถินหลับตา คงถึงเวลาของเธอแล้วสินะ

ภาคินมองคนในอ้อมแขนเมื่อวางหญิงสาวลงบนที่นอน ร่างบางที่สั่นในตอนแรกสั่นมากกว่าเดิมเมื่อเขาทิ้งร่างลงมาทาบทับ ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ไปตามลำคอ สูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกายสาว กลิ่นนี้ครั้งหนึ่งเขาก็เคยได้สัมผัสมัน

กระถินนอนหลับตานิ่ง มือทั้งสองข้างกำผ้าปูนอนไว้แน่น       ปากบางขบเข้าหากัน น้ำตาไหลลงมาเป็นสาย ยามเมื่อกระดุมเสื้อ  หลุดออกจากรังดุมทีละเม็ด

ภาคินเหลือบตามองคนที่นอนนิ่งเหมือนหุ่น มือที่แกะกระดุมหญิงสาวยังไม่หยุดทำงาน สาบเสื้อที่ซ้อนทับกันแยกออกมันไม่ได้เกิดจากการกระทำของเขา แต่มันมาจากแรงสะอื้นของคนที่กำลังนอนกลั้นน้ำตานั่นต่างหาก เธอร้องไห้... มือแกร่งผละออกจากกระดุมเม็ดสุดท้าย ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้น แรงขยับของที่นอนทำให้คนที่นอนเกร็งลืมตาขึ้น กระถินตกใจเมื่อเห็นภาคินลุกขึ้นยืนอยู่ตรงปลายเท้า

“ลุง...” ความรู้สึกผิดเข้าถาโถมเมื่อคิดว่าภาคินคงจับได้ว่าเธอร้องไห้

“ลุงจะไปไหนจ๊ะ” ร่างบางลุกขึ้นจากที่นอน เมื่อคนร่างสูงหันหลังกลับ

“กุญแจรถอยู่ไหน” ภาคินถามหากุญแจรถ เขารู้ว่าเธอไม่เต็มใจมาตั้งแต่แรก แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธเขา

“ลุง... กระถินขอโทษ กระถินขอโทษนะ ให้โอกาสกระถินนะจ๊ะ ลุงอย่าโกรธกระถินนะ” ร่างบางถลาเข้าไปยืนขวางหน้าชายหนุ่มเอาไว้ เธอพลาดเองที่ทำให้เขาโกรธ

มือบางแกะกระดุมเม็ดที่เหลือแล้วถอดเสื้อออกจากตัว ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้น ขยับเข้ามาตรงหน้าชายหนุ่ม

“ลุง... อย่าโกรธกระถินนะ ให้โอกาสกระถินนะจ๊ะ” แขนเรียวเอื้อมมากอดช่วงเอวชายหนุ่มเอาไว้ แล้วเลื่อนมือมาที่หัวเข็มขัดของเขา ร่างบางสะดุ้ง เมื่อมือแกร่งตะปบลงมาบนมือของเธอ

“ถ้าไม่พร้อมก็อย่าฝืน” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น เมื่อปัดแขนเธอออกจากเอว

“พร้อมจ้ะลุง กระถินพร้อมแล้วจ้ะ” กระถินยังยืนยันคำตอบเดิม ร่างบางขยับเข้ามาจนชิด ใช้สองแขนกอดเอวชายหนุ่มเอาไว้ ภาคินไม่รู้ว่าเธอรู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังทำอะไรอยู่ เขาไม่อยากอยู่ในห้องนี้อีกต่อไปแล้ว เมื่อเธอไม่เต็มใจเขาก็จะไม่ฝืน ข้อนิ้วแกร่งลูบลงไปบนใบหน้า   ขาวเนียนที่แหงนมองเขา กรีดน้ำตาที่ไหลออกไปให้พ้นทาง การกระทำที่อ่อนโยนของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวปล่อยเสียงสะอื้ออกมา ใบหน้าสวยซบลงกับช่วงเอวของเขา

“รักมันเป็นสิ่งที่สวยงามนะกระถิน แต่ถ้าเราใช้ไม่ถูกทาง มันก็จะกลับมาทำร้ายตัวเอง ที่ผ่านมายังเจ็บไม่พออีกหรือ... ตัดใจจาก        คุณหมอกซะ จะได้ไม่ต้องเจ็บไปมากกว่านี้” มือแกร่งลูบลงไปบน    กลุ่มผมนุ่มสลวย ก่อนจะดึงไหล่มนออกจากตัวเบา ๆ

“เก็บคำพูดของฉันไปคิด ถ้าเธอมีที่ไป ก็ไปจากที่เสีย อะไรที่   เคยคิดเคยหวัง ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ก็อย่าฝืน เธอโตแล้ว เรียนมาก็สูง    จะทำอะไรก็คิดให้ดี ๆ กุญแจรถอยู่ไหน ฉันจะกลับแล้ว”

“ลุง... กระถินขอโทษ กระถินเสียใจ” ใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยน้ำตาแหงนขึ้นมองหน้าชายหนุ่ม มือบางรวบมือของเขาไปแนบกับแก้ม ภาคินเปรียบเสมือนแสงสว่างนำทาง ชีวิตเธอเคยพังเพราะเชื่อผู้        ให้กำเนิด แต่กลับมาเป็นผู้เป็นคนได้ก็เพราะผู้ชายคนนี้ อะไรที่เขาต้องการ เธอยินดีทำให้เสมอ แม้มันจะขัดกับหัวใจก็ตาม

“ฉันกลับก่อนนะ” ภาคินดึงมือออกจากมือของกระถิน ร่างสูง เดินไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินลงบันไดไป หูยังได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ ชายหนุ่มกลั้นใจเมื่อขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ แล้วขับรถออกไปจากบ้านพักของเธอ สิ่งที่เขาทำในวันนี้ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าผู้หญิงคนนี้   ยังมีความซื่อสัตย์และจงรักภักดีต่อเขาเสมอ ถึงแม้เธอจะไม่ได้รัก      แต่เธอก็เลือกที่จะตอบแทนบุญคุณตามสัญญาที่เคยตกลงกันไว้

มือแกร่งล้วงเข้าใต้เบาะด้านหลัง ฉวยได้ขวดเหล้าขาวที่วางอยู่ตรงที่ประจำของมัน กระดกเหล้าลงคออึกใหญ่ รู้สึกเจ็บที่หัวใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ไม่เคยเข้าไปอยู่ในใจของเธอ เหล้าขาวในมือถูกสาดลงคอรวดเดียวหมดขวด เมื่อความจริงข้อนี้มันคอยตอกย้ำให้เขาเจ็บเสมอ